خۆرى ناپاکى

شیرین کافى

دەپێم بڵێ لەکام سەرابدا بۆ عەشقی ونبووم بگەڕێم

دەپێم بڵێ چۆن ئەو پێکە کۆکەمەوە کە خیانەت لێی ڕژاندم

دەپێم بڵێ چۆن بتوانم ماچەکانت لەسەر ڕووخسام بسڕمەوە

چۆن بتوانم پەنجەکانت لە ئاڵۆسکاوی کەزیەکانم بترازێنم

سەردار جاف نووسەر

ئاشتی گەرمیانی

ژاینی خۆی وەکو مەشخەڵ و چرایەك بەرزکردەوە بۆ گۆڕانکاریەك لەو سەردەمە سەختەدا، بە نوسین و بابەت و لێکۆڵینەوەکانی توانی ڕوبەری بڵاوکراوەکان ڕۆشن بکاتەوە، ئەو سەردەمەی کە ناوی لێ دەنێین سەردەم یان سەدەی ئاڵتونی ئەو کەڵە نوسەرو هونەرمەندو پسپۆڕو دەستڕەنگینانەی لێ کەوتەوە کە هەرگیز سەدەیەکی بەو شێوەیە لەو باوەڕەدام ڕوو ناداتەوە، بەڵام گرنگی خەبات و تێکۆشانەکەی ئەوان و چەندانی تر بوون بەو بناغە ڕۆشنبیری و ئەدەبیاتەی کەئەمڕۆ سوودی ڕاستەو خۆی هەیە بۆ کەڵچەری کوردی و کوردستان بەگشتی.

ساعت مچی قدیمی

فرخ نعمت پور

از همان سال کە فکر کنم سال ٦٥ باشد، دارمش. ساعت درست روی سە و چهل و پنج دقیقە و چهار ثانیە توقف کردەاست. آرە، بە زبانی دیگر یعنی یک ربع بە چهار. کە البتە نمی دانم زمان ماندە، مال روز است یا شب. اما،... اما بعلت یک حس غریب درونی، کە خودم هم بنیانش را نمی فهمم، مطمئنم یک ربع بە چهار یک عصر پاییزی است. روزی در ماە آبان یا آذر. و نمی دانم چرا اینقدر مطمئنم!

به‌خۆژییایه‌تی بـاهـۆز

نه‌ژاد عزیز سورمێ

سه‌یر ده‌بێ هه‌بن شارستانییه‌تی نوێ به‌ته‌نیا چاوێك ببینن، كه‌ خودی ئه‌وانه‌ی ده‌ستیان له‌ پێكه‌وه‌نان و دروست كردنیدا هه‌بووه‌ به‌و ئه‌وپه‌ڕگیرییه‌ی باس ناكه‌ن و هه‌میشه‌ تێیدا ده‌هێڵنه‌وه‌، به‌و واتایه‌ی ئه‌گه‌ر مرۆڤیش واز له‌خۆی بێنێ، مرۆڤایه‌تی ده‌ست به‌خۆیدا شۆڕ ناكاته‌وه‌ و  واز له‌خۆی ناهێنێ...

پاییزی بێ تۆییم

گەشاوە جاف