باوک
ههشت ساڵ زیاتر به سهر ئهمهدا تێپهڕی. ڕۆژێک له دهرهوهی ژووری قهشهکه دهنگه دهنگێک پهیدا بوو. پیاوانێکی زۆر، تۆرد له پیشیانهوه بهرهو ئهوێ دههاتن. تۆرد له دهرگای دا و هاته ژوورهوه.
واقێعی ڕاپەڕین
فرمێسکەکانت بسڕەوە، تۆ دەبێ بنووسیت
ئاوازە ماندووەکانى یەکتەنى
نەژاد عزیز سورمێ
کە دەمگوت نەفرەت لە ڕۆشنایی دەکا خۆی لە پاکدامەنی دەدزێتەوە وا دەرچوو...
مەرگەسات
کانی حەمەدەمینئەم هەموو هەوڵەتدا ومن هەر بەرەو پاییز هەنگاوم نائەم هەموو دەریابوونەتمنی نەفرەتیمەلە فێر نەبووم!
همزاد
فرخ نعمت پوریک بار سعی کردم آن اولین ماە بهار را با اولین ماە بهار آن شهری گرە بزنم کە مدتی بود در یکی از هتلهای قدیمی و متروکە آن اتراق گزیدە بودم. در تنهائی اتاق، در عصر یک روز بی اسم و مسما، از پنجرە بە بیرون نگاە می کردم.
ئاڵتووسێر و تیۆری ئهدهبی
هونهرمهند له کۆمهڵگای مۆدێرندا
صفحه358 از439
