وێنەی نۆستالۆژیا

فەڕۆخ نێعمەتپوور

رقی لە خۆیەتی،... رقی لە خۆی دەبێتەوە. ئەو نەدەبوا دەرگای فەیسبووکی بۆ ئەم وێنانە کردبایەوە. ئەو هەر ئەو ساڵانەی وا بە قەڵەمبازی گەورە و بە زەڕەبینی بچووک لە گیرفانیدا لە سنوورەکان پەڕییبووەوە، دەبوا چارەنووسی خۆی لەوێ لە داهاتوودا بینیبایەوە. ئەو دەبوا ئەو کات قاچاخچییەکان دەیانگوت "ئێرە سنوورە!" سنوورەکانی بینیبا. سوێند دەخوا و بەڵێن بە خۆی دەدا کە یەک جار بۆ هەمیشە باوەڕ بە سنوورەکان بێنێ.

خۆبه‌ده‌سته‌وه‌دان     

سامان حسینی 

دڵنیام هه‌ر ئێستا كه من ئه‌م ئه‌زموونه دۆڕاوه‌م به كۆڵی ماندووم‌دا داوه له‌ شه‌وێكی زستانی‌دا به ملوێنها زارۆكی وه‌ك ئه‌و سه‌رده‌مه‌ی خۆم له كاتێكدا باوكیان چیرۆكی "یه‌زدان‌و شه‌یتان"یان بۆ ئه‌گێڕێته‌وه سه‌رله‌سه‌ر ڕان و له گوێی سۆبه‌یه‌كی‌په‌تڕۆڵی‌ خه‌ون به یاخی‌بونێكی شه‌یتانیه‌وه ئه‌بینن‌و دڵگرانن له بێ‌به‌زه‌یی‌ بوونی خوداوه‌ندگارو خه‌می ئه‌وه له‌ ئارادایه ئه‌وانیش هه‌ر هه‌مان ئه‌زمون‌ و سه‌راب‌و دۆڕان‌ و مه‌رگه‌ساته‌كه‌ی ئه‌و دووپات بكه‌نه‌وه. 

کێبڕکێی سێکسی [نێوان ژنان] دیاردەیەکی سروشتی یان کۆمەڵایەتی؟

و: محەمەد محەمەدمرادی

دواتر کۆمەڵگای چینایەتی خولقا کە بەپێی ڕەوشتی سروەتخوازی و کێبڕکێ بوو. ژنان لەو کۆمەڵگادا بەهۆی وابەستەیی بە پیاوانەوە، سووکایەتیی کۆمەڵایەتییان پێ دەکرا. لەتەنیشت بەربەرەکانێ و کێبڕکێی پیاوان بۆ بەدەستهێنانی دارایی و سروەتی کۆمەڵایەتی، بەربەرەکانێ و کێبڕکێی ژنان بۆ داگیرکردنی پیاوانی دەوڵەمەند و خاوەن دەسەڵات هاتە کایەوە. 

دڵى قاسم

گۆران ڕه‌ئوف 

 ئێمه‌ زۆر جار میوانى ئه‌و بووین به‌ڵام ئه‌و ڕۆژه‌ ماڵیان خامۆشییه‌كى ترسناكى لێ ده‌چۆڕا! كه‌چوینه‌ ژوره‌كه‌ى، بۆنێكى ته‌واو ناخۆش ده‌هات، ئه‌و هێشتا له‌سه‌ر چرپاكه‌ى بوو، وه‌ك هه‌میشه‌ ژوره‌كه‌ى شپرزبوو، چاوه‌كانى هێشتا كرابونه‌وه‌، وێنه‌ى دایك و باوكى و دوبراكه‌ى له‌سه‌ر سنگى بوون، ده‌ستى ڕاستى دو كاغه‌زى تێدابوو، كه‌من پێشتر بینیبووم، نامه‌بوون، دو نامه‌ كه‌كاتى خۆى بۆ خانمێكى نوسیون، خانمێك كه‌ به‌ته‌واوى مامۆستا قاسمى هاوڕێم عاشقى بوو. 

گفتگو با هوشنگ گلشیری

هیولای درون ـ گفتگوی میترا شجاعی با هوشنگ گلشیری

س: آقای گلشیری اصلا چرا می نویسید؟

ج: به دلایل مختلف. زمانی می نویسم برای اینکه ببینم عاشقم یا نه. یکبار این اتفاق افتاد. من شاهد رابطه ای بودم. به خانه برگشتم و قسمت اول کتابی را نوشتم. بعد از نظر موسیقی کلام، باید به آن گوش می دادم. گوش دادم و دریافتم که او عاشق است. متوجه شدم که وضعش هم خراب است. پس می نویسم که دریابم عاشقم یا نه.. 

تەرمێ بۆ هەمیشە

رزگار لوتفی

دواتر بە عادەتی خۆی و بە ریز، چی دەرگای جۆراوجۆری ناو مۆبەقەکەمانە، یەکە بە یەکە دەیانکاتەوە و ورد لێیان دەڕوانێ. پاشان بە ئەسپایی پێیانەوە دەدادەتەوە. مۆبەقەکە جێ دێڵێ. بە پەنامدا تێدەپەڕێ. دەچێتە بەر پەنجەرەی هاڵەکەمان. دەستی دەنێتە پشتی. لە ناخەوە دەکوڵێت و سەرسەختانە لە پاییزە بارانی کۆڵان دەڕوانێت. ئەو پاییزە بارانەی چی ‌تر نامباتەوە ناو پارکە گشتییەکەی شار.

هاوینی رق

فەڕۆخ نێعمەتپوور

کاری ئەو کاسە کێشییە. لە نێوان کۆگای قوڕەکە هەتا دیوارەکە شوێنی راوەستان و هات و چۆی ئەوە. لەوە زیاتر ناتوانێ دوور بکەوێتەوە. ئەو دیوارەیش وا کورەکە لە بەریدا رادەوەستێ، دوو مەترێک لەم دوورە. موبایلەکەیش ئەوەندە گەورە نیە کە بتوانێ بە رێکەوتیش بێت ئەوەی ببینێت کە لە ناویدا روودەدات. تازە لەو هەوا گەش و روونەیشدا ئیتر یەکجار زەحمەتتر.

دوای مردن لە دەریادا نوقم دەبن

پەرویز زەبیح غوڵامی

دوێنێ
لە دوێنێدا بینیم
پزیشکەکان
ماسییەکیان لە سۆنۆگرافییەکەیدا بینیبووەوە و
لە ترسان
دی پزیشک نەبوون
کە لە دوێنێ هاتمە دەرێ
هەموو کەسێ 
لە دەریادا نوقم ببوون
تەنانەت دەریا.