فرخ نعمت پور
بەخودم می گویم شاید سالها گذشتە،... شاید گذشتە را باد و یا شاید آب با خود بردە. و قورباغەای زیر درخت گردو در حیاط می خواند. با چشمان بزرگ و گشادش مثل بلبلان چهچهە می زند. شعری است از سعدی: شربتی تلختر از سم فراقت. ملت روی دیوار زیر باران چمباتمە می زنند، و مشتاقانە گوش می سپارند. قورباغە را شوق بیشتر فرا می گیرد، و اینبار ویگنی می خواند. و روی دیوار را ارتفاع رقص بلندتر می کند. می شنوم انگار کسی "با لبای بستە فریاد می کنە".
ئاڵا محەممەدزادە
کوڕە بە چاوە زەقەکانی لە کچە ئەڕوانێت. دەم پان ئەکاتەوە و، پێئەکەنێت. دیانە چەپ و چیڕ و کرمۆڵەکانی هەمووی دەرئەکەون. کچە چاو دائەخات. سەیری دەستە ڕەش و پیسەکانی کوڕە ئەکات کە گرێیەکی تر لە کەژ ئەدات سەری کەژەکە ئەگرێت مریشکە حەوائەدات؛ مریشک باڵ لێ ئەدات و دورئەکەوێتەوە. لە ناکاو کەژ ئەیکشێنێتەوە بۆ دووایەوە... بۆ بەردەمی؛ کوڕە بە قاقاکێشان خۆی بە پشتدا ئەخات.
میدیا ئەمین نژاد
بگذریم، صدایش آشناست، آن صورت سراسیمه، پر از احساس نیاز ولی گریزان، آن هیکل کوچک، همچون گمشدەای مضطرب اما آرام. من مشغول تماشای چه چیزی هستم؟ انگار به عکسی نگاه می کنم که سوژه به فکر فرورفته است. تماشا کردن کسی که نوزده سال است در زندان زندگی می کند بسیار فریبنده است. مردی که رویاهایش فریبش دادەاند و حتی زمان، بوی تهوع آور فاضلاب و زندان هم نتوانسته او را از کاویدن بیشتر مسائل منصرف کند، بلکه خود تبدیل به ضرورتی برای تکمیل این کاویدن ها شده است. حس کرد از گوشەی تاریکی دوباره بهش خیره شدەام و به خاطراتش نفوذ کنم.
ئاراس سەعید
بیرتە ئەوکات لەجێگەکەتدا ڕاپەڕیت و دەتویست باوەش بەدایکتدا بکەیت، کەچی دایکت لە جێگەکەی نەمابوو. ترسێک بەتەواوی تووشی دڵەڕاوکێی کردی، هەموو جەستەت دەلەرزی، دەنگێک لە ژوورەکەی تەنیشتەوە تای شەهوەتی بەرزدەکردەوە، نازانم لەبەر ئەوەی بەباردۆخێکی دەروونی ناجێگردا تێدەپەڕیت، لەوباردۆخە تێنەدەگەیشتی یان بەهۆی ئەوەوە بوو هێشتا تەمەنت هەشت ساڵان بوو.
فەڕۆخ نێعمەتپوور
کتوپڕ دەنگی قریوەی منداڵ هاتەگوێی. چووە سەر تەنیشت و بەلای چەپی خۆیدا رووانی. بنەماڵەیەک لەولاترەوە بۆ سەیران هاتبوون. سەماوەر و نان و چا. گوڵەبەڕۆژەیش. سێ منداڵ بەشوێن یەکتردا هەڵدەهاتن و ئاوێزانی یەکتر دەبوون. دایکیان زووزوو دەنگی دەدان. بزەیەک هاتە سەر لێوانی. هەستی بە برسیەتییەکی سەیرکرد. هاتەوە بیری لە نان و ماستەکەی کانی خانەوە هیچی نەخواردبوو. تەنانەت جگەرەیشی نەکێشابوو. تەح لەم هەموو غیرەتە! ئەمەی گوت و، ئازا رابووە سەرپێ.
سوهیل زەهاوی
لە عەرەبییەوە: هاورێ نەهرۆ
بەروحێکی پڕ خەون و گڕگرتوو
رێگا هەڵدەبژێرم
ئاوێزانی نێوان ئەرزو ئاسمان
لە کوڵانەکانی درێژو تاریکی رۆژگار
نه‌ژاد عزیز سورمێ
به‌ڵام بۆ به‌رهه‌می داهێنانی له وێنه‌ی شیعر، ده‌ستنووس بۆ قۆناغی لێكدانه‌وه و ڕه‌خنه به‌های خۆی هه‌یه. له هه‌مان كاتدا هه‌میشه ده‌ربڕین له‌و چه‌شنه كارانه‌دا چونكه پێش جووله‌ی ده‌ست ده‌كه‌وێ، تێكه‌ڵاوی و لێتێكچوونێك بۆ داهێنه‌ر دروست ده‌كا كه ڕه‌نگه زنجیره‌ی بیركردنه‌وه‌ی بپچڕێنێ، لێره‌شدا مه‌به‌ست ئه‌وه نیه بڵێین شیعر به كۆمپیۆته‌ر نانووسرێ، ڕه‌نگه له دواڕۆژدا به‌پێچه‌وانه‌وه بكه‌وێته‌وه و وه‌چه‌كانی ئاینده نه‌توانن شیعریش به ده‌ست بنووسن، به‌ڵام به‌دڵنیاییه‌وه ئه‌و شیعره‌ی ئه‌وان ده‌ینووسن جۆرێك له ماكی نه‌هلستیه‌ت و بێ موبالاتی تێوه‌رده‌پێچڕێ كه هه‌موو هاوكێشه‌كان به‌لاسه‌نگی بهێڵێته‌وه. له‌و سه‌ریشه‌وه هه‌موو ئه‌و مه‌ودایانه‌ی په‌یوه‌ندییان به له‌تركزه‌یی هاوسه‌نگیه‌كانی نووسه‌ر و مه‌ودا سایكۆلۆژییه‌كانی له‌كاتی داهێناندا هه‌یه ته‌نانه‌ت له نووسینی نامه تایبه‌تیه‌كانیشدا له‌ناو هارده (hard) خه‌ولێخراوه به ڤایرۆس هه‌ڕه‌شه لێكراوه‌كاندا له نگه‌ر بگرن.
مەتین ئەزیزان
کۆچی باڵندەکان /فەرشێک لە گەڵا چرچ و لۆچەکان / شەقامە درێژەکان / خۆڵەمێشی و شێدارن / زۆر دەفتەر بۆ پڕکردنەوە / بۆ شێعر و هۆنراوە / قەزوان بۆ گوژمە و شەوچەرە / سڵاو پاییزی جوان!
صفحه24 از418
فەڕۆخ نێعمەتپوور
کات تێپەڕی یان نا، نازانم. کە بەئاگاهاتمەوە، بینیم لە ناو هەمان جێگادا راکشاوم. رەنگەکان گەڕابوونەوە و سەقفەکە لە مەودایەکی مەنتقیدا وەک جاران بە سەرسەرمەوە. چاوم گێڕا، کەسی تری لێ نەبوو. ئەوسا مەچەکم ژانی کرد. وەک بڵێی گەرمایەکی سەیر خەریک بوو دەیسووتاند. سووتاندنێکی ئارام و لەسەرەخۆ کە زۆریش ئازاری نەدەدا. وەک چۆن لە سەردەمی ژیاندا دەیانگوت "ئازارێکی خۆشی وەک ئەشق!"
