ئێوارانە ١٩

سەردار جاف

لە گەڵ هەموو تاريکييەک

هەستەکانم دەفڕن

دەبنە پەپوولە و مانگ دەدوێنن

چراخانێ لە ئاسمانەوە ژووری نوتەکم رۆشن دەکاتەوە

پیاوسالاری و ژنسالاری لە چیرۆکی “ئیمپراتۆریای ژن”

توێژەینەوە: هیڤی عمر یاسین

لە چیرۆکەکەدا ململانێکان درێژەی هەیە و کۆتایی نایەن، چونکە تا ئیمپراتۆریاکە لەژێر زۆڵم و ستەمی پیاوسالاری ڕزگاری کرا، خۆی لە ژێر ستەمی ژناندا بینییەوە، بەمەش ململانێکان زیاتر درێژەی کێشا، کاوانی ئیژێت ”هەڵبژاردنی سەرۆکێک لە ڕەگەزی مێ، پیاوانی چاویلکە لە چاو، پۆشتە و ڕووت و ڕەجال، زانا و نەزان، ڕۆشنبیر و کولەوار، دەسەڵاتدار و بێ دەسەڵاتی تەنگی پێ هەڵچنیبوون، هەراسانببوون“. 

بازگشت بیهودە

فرخ نعمت پور

آدلف آرام قدم برداشت، و بە راە افتاد. گاهی احساس می کرد در استپهای روسیە دارد قدم بر می دارد، گاهی در دشتهای اوکراین، زمانی در جنگلهای قدکشیدە و انبوە اطراف برلین،... و زمانی در بیابانهای مرکزی ایالات متحدە و یا شمال آفریقا. انگار با هر قدم، کل منظرە و چشم انداز جلو او تغییر می کرد. پیش خودش گفت "علتش باد است!"

همراه با کوچه

ترجمە از کردی: ماجد فاتحی

سرانجام به دروازه‌ای نزدیک شدند. تنها یک دروازه، بدون هیچ دیوار و ستونی در کناره‌هایش. دروازه‌ای متشکل از قدیم و جدید. که نگاهش می‌کردی تمام درب‌ها و دروازه‌های جهان به یادت می‌آمد. فرشته از جیبش برگی در آورد، و آنرا روی دستش بلندتر از خود قرار داد و بر آن فوت کرد. برگ به پرواز درآمد، روی سر دروازه به رقصی گهواره آسا افتاد و آنگاه ناگهان دروازه باز شد. 

بەختەوەر ئەو کەسەیە دانێی هەبێ(٦)

بابەت: زنجیرە چیرۆکی مناڵان

لە سویدییەوە: رەحمان سۆفی

لێرە دایبگرە

ئێوارانە ١٨

سەردار جاف

ئێوارەيەک

خەون بە جريوەی چۆلەکەوە دەبينێ

بە پێکی مەستبوون

بە ئاوێزانی شەوانی سەر سەکۆ دەريايەک

خەون بە خەون و شەوەوە دەبينێ

بیریار تۆقاوە

سامان حسینی

بیریار دەستی هەڵێنا و وتی بە دوای منداڵەکەیدا هاتوە کە لە قوتابخانە بوە و تا ئێستا سۆراغی نیە. کابرای سەرئەفسەر وتی: کەوایە تۆش هاودەستی کچەکەتی و ئەمجا دەسبەجێ تێکیانەوە پێچاو تەلیسێکیان بەسەردا کرد و لە زرێپۆشێکی ڕەشیان پەستاوت و ئیتر هەر ئەوەندە... جا من چوزانم بۆ کوێیان برد؟!

یافتن

ترجمە از کردی: ماجد فاتحی

‌عکس را در فیسبوک می گذارم، و از مردم می‌خواهم کمکم کنند. کامنتهای فراوان می آیند. پیام‌هائی از این دست: اینکە عکس قدیمی، جالب و خاطرەانگیزی است، زیر عکس را پر می‌کنند. تا اینکه ناگهان روزی کامنتی را می‌بینم: «کسانی که می‌توانند کمک کنند، متاسفانە بە فیسبوک سر نمی زنند، البتە اگر زندە باشند!» درست می گویند. از گیجی و حماقت خودم خنده‌ام می‌گیرد. عکس را از فضای مجازی فیسبوک برداشتە، و روی تابلوی وان گوگ می‌گذارم.