بۆچوونێک لەسەر رۆمانی ساڵەکانی خەون
رزگار لووتفی
ئەم رەوتە ئەدیبانەیە لە درێژەی رۆمانەکەدا بەرزو نزمی پێوە دیارە، تا ئەو شوێنەی نووسەر لە لاپەڕەکانی نزیک بە کۆتاییدا بە، بەتۆکمەکردن و وێکهێنانەوەی سەررشتەی رووداوەکان؛ تۆخکردنەوەی هونەرمەندانەی مانایی و زمانی پێ ئەدا، بەو هیوایەی خوێنەر ئامادە بکا بۆ بڕینی هەورازی بەرەو لووتکە و داگەڕانێکی چێژاوی و گەیشتن بە کۆتاییەکی کراوە.
دیالکتیکی تاک و مێژوو
محەممەد محەممەد مورادی
مرۆڤێک بە ئاگایی دەگات و لەپێناو جاویدانێتیی ئامانجەکانیدا یان هەمان گوڵی سوور کە شۆڕش بێت، نەفی دەبێتەوە و تەنانەت ئەگەر ئامانجەکان لە بڕگەیەکی کاتیدا بەدی نەیەن ڕەوەندێکی مێژوویی کەوتۆتە گەڕ و کۆمەڵگادا ڕیگای خۆی دەپێوێت.
هر سال در این روز
ابر و ابرک‌های سیاه و سفید / حوصله‌ی زورآزمایی من را ربود / لیکن به رد پای انگشتانم می خندند / تمام قاصدک‌ها / زیر پاهای پر شتاب پیاده‌رو / و لای خارخارکهای بوته‌های بی بوته / یا له شدن، یا پوسیدن / دیگر امروز روزی جهنمیست از آن من.
ترجمە سە شعر گوران رئوف
مترجم: الوند حسینی
چە تصادفیست عجیب زندگی! / چە دروغیست بزرگ / مست شدن درآغوش زن! / چە سادە لوحانە است / کسانی را دوست داشتە باشیم / بە اندازە زیپ یک کاپشن / موثر باشند!
شانۆی سەرشەقام، یه‌ك گرتنه‌وه‌ی شانۆگه‌ر و شانۆبینه‌ر
ئازاد رەحیمی
له كاتێدا كه له مێدیاكانی سه‌رانسه‌ری وڵاتانی جه‌هان، باس له قه‌یرانی شانۆگه‌ری و ڕاده‌ی بینه‌ری شانۆیی دێته ئارا، به‌رچاو بوونی ڕاده‌ی بینه‌ر له كۆڵان و شه‌قامه‌كانی شاره‌كانی كوردستان به گشتی و شاری مه‌ریوان وه‌ك پێته‌ختی مێهره‌جانی شانۆی سەرشەقام نێونه‌ته‌وه‌ئى له ئێران ئه‌مه ئه‌سه‌ڵمێنێت كه بینه‌ری شانۆ به هۆشیاریه‌وه له دیارده نه‌هێنیه‌كانی كۆمه‌ڵگای خۆی ئاورئه‌داته‌وه.
کۆچی دووایی ئازاد سوبحی شاعیر و رۆشنبیر
لە رۆژگارێکدا کە زۆر ئەستەمە وەک خۆت بژیت و بە چەندان دۆخی نەخوازراو دەوریان داوی بۆ ئەوەی خۆت لە بیر خۆت بەرنەوە و وەک خۆیانت لێبکەن، ئازاد سوبحی یەکێک لەو دەگمەن کەسانە بوو هومێدی وەک خۆمانەوەی دەبەخشی. مرۆڤێک کە وەک مرۆڤ ژیا.
سێ کورتیلە چیرۆک
رزگار لوتفی
وامدەزانی رابوردوو فەرامۆش دەکرێ و دەتوانرێ لە یاد ببردرێتەوە؛ بەڵام ئێستا دەزانم و بڕواشم هێناوە رابوردوو بە چنگەکڕێش بێ رێگای خۆی لە ئێستاو داهاتووشدا دەکاتەوە و بەهەر لەونێک بووە لە قۆناغێکدا بوونی متافیزیای خۆی دەسەپێنێت.
یادی از مرتضی کیوان
محمود خوشنام
احمد شاملو، شاعری که کمتر از تاثیر کسی بر خود سخن گفته است، می گوید با کیوان برحسب تصادف آشنا شده ولی از همان اولین روز آشنایی انگار صد سال بوده که یکدیگر را می شناسند: "من از او بسیار چیزها آموختم. مرتضی برای من واقعا یک انسان نمونه بود. یک انسان فوق العاده."
صفحه412 از419
