دەربـارەی رۆمـان و رۆمـانی هـەرزەکاران

رەزا شوان

زۆر خوێندنەوە لە کاتی هەرزەکاریدا، دەتـوانێت خـێراتـر و ئاسانتر هەرزەکان بخاتە سەر رێـگای سەرکەوتـن. لێکـۆڵـینەوەکان دەریانخـستووە کە ئـەو هەرزەکارانەی کە جگە لە کتێبەکانی قوتابخانە، کتێبی تر دەخوێننەوە، ئەگەری سەرکەوتنیان زیـاترە لە داهـاتـوودا. هـەرزەکاران بە خوێنـدنەوەی رۆمـان، توانای وشەسازیان زیاتر دەبێـت. ئاستی زیـرەکیشیان بەرزتـر دەبێتەوە. یارمەتی ئەوەشیان دەدات لە داهاتوودا، باشتر بیرۆکەکانیان دەربـڕن. ئاگاشیان لە لایەنە جیاوازییەکانی ژیـان دەبێت و دەشتوانن بە ئاسانی مامـەڵە لەگـەڵ گـرفـت و کێشەکـانیان بکەن.

ئه‌منـیـیه‌تی بـژێـوی

نه‌ژاد عزیز سورمێ

بۆ ئێمه‌ ڕه‌نگه‌ وێوه‌تریش بێ، به‌وه‌ی چه‌ندین ده‌شتی به‌پیتمان به‌شایه‌دی پسپۆر و شاره‌زایانی بیانی ئه‌و بواره‌ هه‌یه‌، له‌ وێنه‌ی ده‌شتی شاره‌زوور و قه‌راج و كه‌ندێناوه‌ و هه‌ریرێ و... تاد كه‌ به‌پێی ئاماری فه‌رمی بژێوی نه‌ك ته‌نیا كوردستان به‌ڵكو ته‌واوی عێراقیشیان پێ دابین ده‌كرێ و بایی دا كردنیش ده‌مێنێته‌وه‌. یه‌كه‌مین گیرسانه‌وه‌ و جێگیربوونی ئاده‌مزادیش له‌ دونیایێدا - چاخی به‌ردینی نوێ -هه‌ر له‌ كوردستاندا بووه‌، گوندی (چه‌رمۆ)ی نزیك چه‌مچه‌ماڵ، كه‌ پشكنینه‌ ئاركیۆلۆژییه‌كان سه‌لماندوویانه‌.

بازگشت

فرخ نعمت پور

البتە آقای همسایە دلیل دیگری هم داشت کە بیشتر مخفی، یعنی خودمانی بود، تا اینکە بتوان آن را علنی کرد. او می گفت کە اخیرا بە نیروهای مابعد الطبیعی باور آوردەبود، البتە نە از جنس خدا و خرافات جاری میان مردم، نە، بلکە از نوع پست مدرن آن کە بیشتر بە فراخوان دوبارە نیروهای فراموش شدە تاریخی می ماند. طبق گفتەهای او چنین نیرویی بزودی بنابر یک منطق خارج از درک بشری بە عرصە ظهور می رسید، و همین ما را از بن بستی کە بدان گرفتار آمدەبودیم، آزاد می کرد.

ئێوارانە ٦١

سەردار جاف

نابێ بڕۆی وەکو خۆری دەم ئێوارە

ئەمن بە تۆوە پڕ کەسم

ئەمجارەيان من دەبێژم

خۆشم دەوێی خۆشەويسترين کەسم

بولونیا

کاوە نعمت پور

مریم به هوش آمد. اخم کرده بود و گیج و منگ به اطراف نگاه میکرد. در جاده ای خلوت میراندند. یاد قاسم افتاد. گفت «چی شد محسن؟ اون یارو چی شد؟» محسن به زور لبخندی حواله اش کرد و گفت: «چطوری خانومی؟ کارش رو یه سره کردیم. سرش را برگرداند و نگاهی به صندلی عقب کرد که عتیقه ها را نشان مریم دهد. بالاخره موفق شدیم مریم... بولونیا بگیر که اومدیم... یوووهووو» شادی در چشمان مریم دوید. یک دفعه سیاهی ای همه جا را گرفت... ترمز... جیغ... ضربه... تمام...

سـلـێمانی له ئەفـسانەی نیشـتـمان پەروەرێـكـدا

سـەردار قـادر

کەم شاعير هەیە وەک مەردان بە لاوی شێعـرەکانی کـرابێتنە بەستە و گۆرانی و لاوانی وڵات بە شۆرو زەوقـەوە بیڵێنەوەو ئاوا زوو بچێتە نێو دڵی ئەویندارانەوه، ڕەنگە تەنیا هـۆكاریش ئەمەبێ قەڵەمەكەی جـوان قـسەی دڵی عاشـقانی كردبێ، بۆیـه لەگـەڵ ژانی لەدایـك بوونی یەكەمین كتێبی دا (دابـڕانی خۆشەویستی) دەكاته دیـاری گشت عـاشقان ئەمەو جگە لەوەی کە مامۆستا مەردان خـزمەت بە ئەدەب و فەرهـەنگ و فـولکلۆری کوردی (بە هەموو لـقەکانییەوە) و هەروەها ڕۆشنگەری كرده هەوێنی کارەکانی و بە زمانی نووسین و مۆسیقا گشت هـونەرەکانی ترهـاتـۆته مەیـدانی چـالاکی و ئێستاشی لەسەربێ، بـۆ ساتێكـیش ڕانەوەستاوه.

ئێوارانە ٦٠

سەردار جاف

دەجريوێنم لە سەرداری حەوشەی غوربەتی ئەوينت

شکستی باڵی فڕينمە، نوستووم لە چاوی کاڵتدا

ئاوی روون و بێگەرد و مت، خاکەڕایی دەر پەرژينتم

کەشتی تەمەنت تاو بدە، شەپۆلێکم لە سەوڵتدا

ئەو ساڵانەی تەرم غەریب بوو

فەڕۆخ نێعمەتپوور

ئەوسا لە دەرگایەک گوزەرا و خۆی لە ژوورێکی تردا بینییەوە. زانی مردووشۆرخانەکەیە. بۆنە نامۆکە خەست و خەستر دەبووەوە. هەراوهوریا بەردەوامی مێشکی کاس دەکرد. یەک دووانێک دەیاننەڕاند و داوایان لەخەڵکی دەکرد بڵاوەی لێبکەن. بەڵام کێ گوێی دەدایە!؟  بۆ سارد، دونیای تەنیبوو. هەستی هێڵنج هیوای داگرت. گەر بۆنی توندی ئارەقی لەشەی پیاوەکانی دەورووبەری نەبایە، کە جاروبارە بەسەر بۆ ساردەکەدا زاڵ دەبوو، ئەوا بێگومان دەڕشایەوە.