لێفتێریس چۆنیس
لە یۆنانییەوە: ئومێد قەرەنی
هەڵەگەلێک ڕوویاندا
لە نێوەڕاستی ژوورەکەدا
لەسەر بەڕەکە پەرشوبڵاوبوونەوە
پارچەکانی، بە هەزار ناوەوە
ڕوخساری مە بوون.
کتێبی نەنووسراو
موحسین ئەمینزادە
بەڵام چۆن دوای ئەوە بەردەوام بم؟ چی بخەمە بەشی دووەم؟ چاوەڕێی چیت لەسەر بنووسم؟ ڕەنگە بۆ بەئاگاهێنەرە نوێیەکان کە بوونیان نییە. وە هەرگیز دەرناکەوێت. بۆ ئەو تاریکییەی کە دەوری ئێمەی گرتووە و خنکاندووینی. بۆ سێبەرە کاڵەکانی ئەو هاونیشتمانانی کە سنوورەکان دەبڕن و دەچنە شوێنێکی نادیار. سەبارەت بەو شەقامە تاریک و پیسانە کە ئەم سێبەرانە هەوڵی دەربازبوون لێی دەدەن. لەگەڵ خانووی خۆڵەمێشی تۆخ و پیس کە هەژاری و برسێتی و هەژاری و سەرما و ڕق و کینە و مردن حوکمڕانە...
انتظار
فرخ نعمتپور
تلفن زنگ میزند. نفر شمارە... گوشی را بر میدارد. کسی در آن سوی خط میگوید اگر میخواهید فردا بیاید، باید تنها بە فردا اندیشە کنید. نفری دیگر کە من چهرەاش را نمیبینم میگوید، عجب مزخرفاتی! و تلفن ناگهان آتش میگیرد. خوشبختانە کسی از درون خط نامرئی آب میفرستد. آتش خاموش میشود، اما دود همچنان هست. پنجرە تاریک میشود. یکی ندا سر میدهد کە مگر میشود در انتظار، این همە سخن گفت!
عومەر ڕەسول ئەحمەد لە نێوان نیتشە و سوقراتدا
ئەحمەد عەلی
شاعیر عومەر ڕەسول ئەحمەد هێندەی من ناسیبێتم بە بێدەنگی مژیلی خوێندنەوەو خۆ پەروەردەکردن و شیعر نووسین بووە، لە تەمەنی مێردمنداڵییەوە ژیانی بە شیعر نووسیوەتەوەو لە دەفتەرو پەڕە بەر بڵاوەکانیدا نەخشاندوونی و پارێزگاریشی بە هەموویانەوە کردووە، بەڵام بێدەنگ لە ژیانێکی شاعیرانەدا نەیویستووە هیچیان بڵاوبکاتەوە، بەڵام ئەو بەرەنگاری خراپییەکانی بە خۆڕاگری و ڕۆشنکردنەوە کردووەتەوە، وەك چۆن ڕینییە دیکارت دەڵێت: هەرکاتێك کەسێکی خراپەم لەگەڵدا بکات هەوڵ دەدەم گیانم بڵند ڕاگرم تا ژەنگوژاری خراپەی نەگاتێ.
وێـژەی منـداڵان لە رووسـیا
رەزا شوان
ئیڤان کریـلۆڤ، هـۆنراوەنووس، چیرۆکنووس، شانۆنووس، رۆژنامەنووس، وەرگـێڕ، بە نـووسەری چـیرۆکی ئەفـسانەیی و داستانیـش بەنـاوبـانگە. لە شـاری مـۆسکـۆ لە رووسیا لەدایک بووە. جگە لە زمانی رووسی، لە منداڵییەوە فـێری زمانی فەرەنسی و یۆنـانی بـوو. بەشێکی هەرە زۆری چیرۆکە ئەفسانەییەکانی بۆ منداڵان نووسیوون، یان لە چیرۆکەکانی (ئیـزۆپ) ی یـۆنانی و (لاڤـۆنتین) ی فەرەنسین، کە لە زمانی یۆنانی و فەرەنسییەوە وەریانیگـێڕاون بۆ سـەر زمـانی رووسی. پاڵەوانی چـیرۆکەکانی ئـاژەڵ و باڵنـدە و شـتی بـێگـیانـن. لە شـێر و رێـوی و سـەگ و مـاسی و باڵـنـدە تا دار و بـەرد.
یادەوەریی نێوان پیرباڵ و کەڵەکدا
هاوڕێ نەهرۆ
هەرچەند من لەگەڵ لێدانی هیچ کەسێک نیم، بەڵام لێدانی خوارد. دواتر وەک دکتور عەلی وەردی لە پەرتووکی شیزوفرینیا لە کەسایەتی عیراقیدا دەڵێ کەسایەتی عیراقی کاتێ تەنگاوی دەکەی واز لە هەموو ڕایەڵەکانی ئینتما دێنێ وەک نیشتمانی و حزبی و شارستانی، دەگەڕێتەوە سەر شوناسی خێڵ و گوندو شاری خۆی. هەر بۆیە فەرهاد وەک کاردانەوەیەک گوتی من هەولێریم! کەس نەیگوتووە تۆ هەولیری نییت، بەڵام ئەم قسەیە وەک کاردانەوە بکرێ باکگراوندی سایکۆلۆژی قووڵی لە پشتە. ئەمە ئەوە دەگەیەنێ ئەم نووسەرە جارێ لە خولیای شارچێتی رزگاری نەبووە. لە چاوپێکەوتنێک دا دەڵێ، کەس لەمن ناگا تەنیا یەک کەس لە من دەگا.
خۆری پرشنگدار
عومەر رەسوڵ ئەحمەد
داستانهایی از نیکی ربکا
نیکی ربکا
ترجمە از یونانی: رامیار حسینی، یانیس گوماس
من در یک خانەی بسیار عظیم بە تنهایی زندگی میکنم. کسی نیست کە دکمەهای ریز را از پشتم باز بکند. صبح هنگام وقتی کە گردنبندم را در گردنم سفت میکنم، کسی نیست کە آن را شبهنگام شل کند و من جلوی آینە بە تنهایی تقلا می کنم. ناخنهایم شعلەور شدن. مردمک چشمهایم بە دو خارپشت تبدیل شدند و اینگونە گرە [گردنبند] شل میشود. انگشترهای تنگ از انگشتانم لیز میخورند. دستمال سر و ملحفەها ابرگونە میان کشوها شل میشوند. چوب پنبە سفتشدە برای سالها داخل [درب] بطریها با فشار و خروشان پرت میشوند.
صفحه7 از436