ئێوارانە ١٣

سەردار جاف

گەردن ناسک شيرين دەکەی لێوەکانم

ئاشقەوماشقەی تێکئاڵانمان وەک مارييە

لە سەر سينەت کە رای دەخا روومەت رەشيم

پەنجەکانم شێت شێت دەبن، لاسارييە

چەپ و پۆستمۆدێرنە

٢٧ی مانگی یەکی ٢٠٢٣، لە ژووری هزری واڵا، کۆڕێک لە ژێر ناونیشانی چەپ و پۆستمۆدێرنە بۆ فەڕۆخ نێعمەتپوور پێکهێنرا کە لێرەدا هۆگرانی ئەم باسە دەتوانن گوێی لێ بگرن. سوپاس و پێزانین بۆ هاوڕێیانی حیزبی شیوعی کوردستان

خەونی خودایی لە كۆشیعری: (ڕووەكەكانی خواوەند)ى سه‌باح ڕه‌نجده‌ردا

دكتۆر مارف خه‌زنه‌دار

بەلای ئێمەوه‌ منداڵانی ئەو سەردەمە (قەڵا) ڕەمزی یەكەم و (منارە) ڕەمزی شار نەبوو، بەڵكو ڕەمزی سێیەم هەبوو، ئەمە خۆی لە (حاجی لەقلەق) دەدۆزییەوە. حاجی لەقلەق لە مزگەوتی خانەقا دەژیا، پێش ئەوەی قەڵا و منارە بینا بكرێن، وەك ئێمە بیرمان دەكردەوە.

نیگــا(*)

نه‌ژاد عزیز سورمێ

ئه‌وه‌ی ده‌ڕوانێ، هیچ وه‌ختێ بێ هیوا نییه‌، هه‌میشه‌ ئاسۆیه‌كی لێ دیاره‌،

هه‌میشه‌ پڕشنگی لێ ده‌بنه‌وه‌...

ئه‌وان له‌ تاریكیدا گۆش كراون و به‌ په‌نجه‌ره‌دا دزه‌یان بۆ ژووره‌وه‌ كردووه‌، لێ خۆشبه‌ختانه‌ دیارن... نه‌ مه‌مله‌كه‌تی عه‌شقیان لێ ده‌كه‌وێ، نه‌ ده‌توانن بۆ ته‌نیا ساتێك ئاشنای نهێنییه‌كانی سووتان بن.

بەختەوەر ئەو کەسەیە دانێی هەبێ (٣)

بەختەوەر ئەو کەسەیە دانێی هەبێ (٣)

بابەت: زنجیرە چیرۆکی مناڵان

لە سویدییەوە: رەحمان سۆفی

لێرە دایبگرە

ئێوارانە ١٢

سەردار جاف

لەو ديو تەلبەند

شەمەندەفەر تاوناتاوێ دەوێستێت و بە ماچەکان پێدەکەنێ

جەژنی عيشقێکی نوێ بوو

لە پێ دەشت و سارا و دؤڵ و لە بن کەنێ

بيرت نەچێ ئەزيزەکەم تۆ هەر تۆ کەسمی گشت کەسەکەم

خـوێنـدنەوەیـەک بۆ رۆمـانی کـچی دورگـە بچکـۆلـەکە

رەزا شـوان

لە رووی داڕشتن و زمان و خستنە رووی کێشەکان، مامۆستا ئەمین زۆر بە جوانی و بە زنجیرەیی کێشەکانی باسکـردووە و چارەسەری کردوون، بە زمانێکی کوردی پەتی و سـووک و ئاسـان و رەوان، بێ گـرێ و گـۆڵ، بـە شـێـوە و شـێوازێـکی هـونـەری و فانتازی، رۆمانەکەی داڕشـتووە. وشـە و رسـتەکـانی لە فـەرهـەنـگی زمـانی منـداڵانی کوردەوە وەرگرتوون. 

نقاش

ترجمە از کردی: ماجد فاتحی

‌روزی، گذارش بە یکی از نقاشیها می افتد. تصویری که کنار همان پنجره، با همان آسمان و با همان گردوغبار تصویر کرده بود. نقاشی، مردی پنجاه ساله بود که بعد از سالیان سال سفر، کنار پنجره اتاقش نشسته بود و به سفری دیگر می اندیشید. مردی از جنس گردوغبار و از جنس آسمان. تابلو را بر می دارد. به دقت نگاهش می کند. به یاد ندارد کی آن را کشیدە. دیروز؟ یا شاید صد سال، و یا هزاران سال پیش؟