نه‌ژاد عزیز سورمێ
بۆ ئێمه ڕه‌نگه وێوه‌تریش بێ، به‌وه‌ی چه‌ندین ده‌شتی به‌پیتمان به‌شایه‌دی پسپۆر و شاره‌زایانی بیانی ئه‌و بواره هه‌یه، له وێنه‌ی ده‌شتی شاره‌زوور و قه‌راج و كه‌ندێناوه و هه‌ریرێ و... تاد كه به‌پێی ئاماری فه‌رمی بژێوی نه‌ك ته‌نیا كوردستان به‌ڵكو ته‌واوی عێراقیشیان پێ دابین ده‌كرێ و بایی دا كردنیش ده‌مێنێته‌وه. یه‌كه‌مین گیرسانه‌وه و جێگیربوونی ئاده‌مزادیش له دونیایێدا - چاخی به‌ردینی نوێ -هه‌ر له كوردستاندا بووه، گوندی (چه‌رمۆ)ی نزیك چه‌مچه‌ماڵ، كه پشكنینه ئاركیۆلۆژییه‌كان سه‌لماندوویانه.
فرخ نعمت پور
البتە آقای همسایە دلیل دیگری هم داشت کە بیشتر مخفی، یعنی خودمانی بود، تا اینکە بتوان آن را علنی کرد. او می گفت کە اخیرا بە نیروهای مابعد الطبیعی باور آوردەبود، البتە نە از جنس خدا و خرافات جاری میان مردم، نە، بلکە از نوع پست مدرن آن کە بیشتر بە فراخوان دوبارە نیروهای فراموش شدە تاریخی می ماند. طبق گفتەهای او چنین نیرویی بزودی بنابر یک منطق خارج از درک بشری بە عرصە ظهور می رسید، و همین ما را از بن بستی کە بدان گرفتار آمدەبودیم، آزاد می کرد.
سەردار جاف
نابێ بڕۆی وەکو خۆری دەم ئێوارە
ئەمن بە تۆوە پڕ کەسم
ئەمجارەيان من دەبێژم
خۆشم دەوێی خۆشەويسترين کەسم
کاوە نعمت پور
مریم به هوش آمد. اخم کرده بود و گیج و منگ به اطراف نگاه میکرد. در جاده ای خلوت میراندند. یاد قاسم افتاد. گفت «چی شد محسن؟ اون یارو چی شد؟» محسن به زور لبخندی حواله اش کرد و گفت: «چطوری خانومی؟ کارش رو یه سره کردیم. سرش را برگرداند و نگاهی به صندلی عقب کرد که عتیقه ها را نشان مریم دهد. بالاخره موفق شدیم مریم... بولونیا بگیر که اومدیم... یوووهووو» شادی در چشمان مریم دوید. یک دفعه سیاهی ای همه جا را گرفت... ترمز... جیغ... ضربه... تمام...
سـەردار قـادر
کەم شاعير هەیە وەک مەردان بە لاوی شێعـرەکانی کـرابێتنە بەستە و گۆرانی و لاوانی وڵات بە شۆرو زەوقـەوە بیڵێنەوەو ئاوا زوو بچێتە نێو دڵی ئەویندارانەوه، ڕەنگە تەنیا هـۆكاریش ئەمەبێ قەڵەمەكەی جـوان قـسەی دڵی عاشـقانی كردبێ، بۆیـه لەگـەڵ ژانی لەدایـك بوونی یەكەمین كتێبی دا (دابـڕانی خۆشەویستی) دەكاته دیـاری گشت عـاشقان ئەمەو جگە لەوەی کە مامۆستا مەردان خـزمەت بە ئەدەب و فەرهـەنگ و فـولکلۆری کوردی (بە هەموو لـقەکانییەوە) و هەروەها ڕۆشنگەری كرده هەوێنی کارەکانی و بە زمانی نووسین و مۆسیقا گشت هـونەرەکانی ترهـاتـۆته مەیـدانی چـالاکی و ئێستاشی لەسەربێ، بـۆ ساتێكـیش ڕانەوەستاوه.
سەردار جاف
دەجريوێنم لە سەرداری حەوشەی غوربەتی ئەوينت
شکستی باڵی فڕينمە، نوستووم لە چاوی کاڵتدا
ئاوی روون و بێگەرد و مت، خاکەڕایی دەر پەرژينتم
کەشتی تەمەنت تاو بدە، شەپۆلێکم لە سەوڵتدا
فەڕۆخ نێعمەتپوور
ئەوسا لە دەرگایەک گوزەرا و خۆی لە ژوورێکی تردا بینییەوە. زانی مردووشۆرخانەکەیە. بۆنە نامۆکە خەست و خەستر دەبووەوە. هەراوهوریا بەردەوامی مێشکی کاس دەکرد. یەک دووانێک دەیاننەڕاند و داوایان لەخەڵکی دەکرد بڵاوەی لێبکەن. بەڵام کێ گوێی دەدایە!؟ بۆ سارد، دونیای تەنیبوو. هەستی هێڵنج هیوای داگرت. گەر بۆنی توندی ئارەقی لەشەی پیاوەکانی دەورووبەری نەبایە، کە جاروبارە بەسەر بۆ ساردەکەدا زاڵ دەبوو، ئەوا بێگومان دەڕشایەوە.
سەلاح گوڵ ئەندامی
قامکی لە چایکەدا هەروا راگرتبوو تا ئەمن چایەکەم لە پێشی لابرد. دەستم گرت بیبەمە دەر داینیشاندمەوە و لە سەرە خۆ کوتی: گوێ بدەیە بزانە دەڵێم چی، ئەو کەسەی راز هەڵگری ئینسانە و هەمووی قسەیەکی لە لا دەکرێ باس بکەی نە برایە، نە خوشک، تەنانەت دایک و بابیش نیە، هاواڵێکی نزیکە، دانیشە کارم پێتە.
صفحه8 از418
هاوڕێ نەهرۆ
زمناکۆ، براو هاورێ یەکانی خوش دەویست، قسەکانیان بارگرانی لەسەر دەروونی جێ ئەهێشت. ئەو حەزی دەکرد ئەو ماوە کەمەی لە ژیان ماوە بێ کێشەو هاوار و دەردسەر بە ڕێی بکا و، ئەمە لەلایەک، لە لایەکی دی حەزی دەکرد دەوروبەر دان بە ئازارەکانی دا بنین!
