لهبارهی رۆمانی لهمهككه-ی قادر عهبدوڵڵاوە
سەرچاوە: ئاوێنە
یهكێك لهو شتانهی كه بوونه مایهی سهرنجڕاكێشانم، تهكنێكی نووسینی ئهم رۆمانهیه. نووسهر تهكنیكێكی زۆر جوانی بهكارهێناوه، بهشێوهیهكی گشتی پشتی بهستووه به دروستكردنی رووداو، فلاشباك. ئهمهش وادهكات كه هیچ كاتێك رێگه نهدات خوێنهر رۆمانهكه بهجێبهێڵێت.
رۆژیک لەگەل بەرازەکاندا
لە ئینگلیزییەوە: سایتی قەڵەم
سەرئەنجام دایک و باوکی دۆزیانەوە. ئەو وەها رۆژێکی ناخۆشی بەسەربردبوو کە قەت نەیدەویست بۆ هیچ کەسی تر دووپات بێتەوە. ئیستا ئەو یەکەم کەسە جل و بەرگ لەبەردەکا و، زۆریش جوان و پاک و خاوێن دەنوێنێ. رێک وەک منداڵانی ناو کاتالۆگی جل و بەرگ.عصر پر نویسندە
فرخ نعمت پور
و شاید این هرج و مرج (اگر بتوان از این اصطلاح استفادەکرد)، تنها ظاهر کار باشد، زیرا کە بهرحال تاریخ در کلیت خود از قوانین و یا ریتم خاصی پیروی می کند. و ریتمی کە ما هم اکنون در آن قرار داریم یک ریتم پست مدرن است با خصوصیات نفی مرکزیت و یک پلورالیسم حتی در سطح فرد.
كۆتایی دونیا 1916
و: نهژاد عزیز سورمێ
مامۆستایانی زیندەوەرزانیلە كێڵگەدا كۆدەبنەوە وبە لەپی دەستیان پەلكەزێڕینە دەگەڕێننەوە جادووگەری مەزنیشتەماتە لەسەر نێوچەوانی دادەنێپەرجوو
هاوڕێ نەهرۆ
ماڵی مام سەعدون و دراوسێ یەکانی دیکەش بە دەنگیانەوە هاتن بەڵام دوکەڵیکی چڕ ئاسمانی ناوچەکەی گرتەوە! بەئاسانی ئاگرەکە نەدەکوژایەوە. هوشیارو هاوسەرەکەی حەپەسا بوون هەر خەریکی ئاگر کوژانەوە بوون بەشێوەیەک بیریان لای کورپەکەیان نەما.تاشەبەرد
رەسوڵ سەفەریانی
پاش ئەو تەقە دونیا رووخا و مرۆڤایەتی پێکرا و مرد. مرد و لە باڵای منەوە تلیا و تلیا و تلیا. پێش ئەوەی تەرمەکە لەتوکوت بێت و بگاتە چۆمەکە و ئاو بیبات، داربەڕوویێکی سووتاو کە هەر ئەو دەستانە سووتاندبووی، خۆیدابەری و گرتیەوە و نەیهێشت تەرمی مرۆڤایەتی كوژراو ون بێت و بێ سەروشوێن بچێت.
پەنجەرەی جادوویی
لە ئینگلیزییەوە: سایتی قەڵەم
لەوێ لە قوتابخانە لای هاوڕێکانی باسی ئەو شتە سەیروسەمەرانەی کرد وا دیتبوونی. کاتێک لەگەڵ باشترین هاوڕێی خەریکی قسەکردن بوو، شتێکی بینی وا لە جانتای هاوڕێکەیەوە سەری دەرهێنابوو. لێی پرسی ئەوە چییە. هاوڕێکەی خۆی لێ گێل کرد. بەڵام ئەو وەها لەسەر پرسیارەکەی سوور بوو.تصور آزادی
فرخ نعمت پور
اما اگر تحلیل فوکو را مبنا قرار بدهیم، در چنین سیستمی علیرغم فضاهای تعریف شدە تحت عنوان دمکراسی و غیرە، اما فرد بعنوان یک پدیدە ابژەشدە، تنها در تصور وجود چنین فضاهائی زندگی می کند. فرد بعنوان یک میکرو گرفتار ماکروئی شدە است کە شاید از آن خبر و آگاهی لازم را ندارد.صفحه257 از417